Μετά το τέλος της θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος τέλεσε τον Εσπερινό του Αγίου Πνεύματος και διάβασε τις σχετικές ευχές της γονυκλισίας.
Η ομιλία του Σεβσαμιωτάτου:«Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν καί Πνεύματος ἐπιδημίαν καί προθεσμίαν ἐπαγγελίας καί ἐλπίδος συμπλήρωσιν».
Τούς λόγους τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου δανείζεται ὁ ἱερός ὑμνογράφος γιά νά ἐκφράσει τό νόημα τῆς μεγάλης αὐτῆς ἑορτῆς καί γενεθλίου ἡμέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά νά ἐκφράσει τό μέγα καί σεβάσμιο μυστήριο, τήν ἐπιδημία τοῦ Παναγίου Πνεύματος.
Ἄς ἀκούσουμε ὅμως σήμερα τόν ἅγιο Γρηγόριο νά μᾶς ἐξηγεῖ καί νά μᾶς ἑρμηνεύει τό γεγονός τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Ἔπρεπε, γράφει ὁ ἅγιος, ὅπως ὁ Υἱός εἶχε φανεῖ στόν κόσμο ἐν σώματι καί εἶχε ἐν σώματι συναναστραφεῖ τούς ἀνθρώπους, ἔτσι νά φανεῖ σωματικῶς καί τό Πανάγιο Πνεῦμα. Καί καθώς ὁ Χριστός ἐπέστρεψε στόν Πατέρα, ἐκεῖνο νά ἔρθει πρός ἐμᾶς.
Δέν ἐμφανίζεται μέ ἄλλη μορφή, συνεχίζει ὁ ἱερός Πατήρ, ἀλλά μέ τή μορφή γλωσσῶν, γιά νά δείξει τή σχέση καί τήν οἰκείωσή του μέ τόν Λόγο, τόν Χριστό. Οἱ γλῶσσες εἶναι πύρινες, ἀφενός γιατί ἡ παρουσία του προϋποθέτει καί ἀπαιτεῖ τήν κάθαρση, καί ἀφετέρου γιατί ὡς τό τρίτο πρόσωπο τῆς ἁγίας Τριάδος μετέχει τῆς Θεότητος καί ὁ Θεός εἶναι πῦρ, πῦρ καταναλίσκον. Οἱ γλῶσσες τοῦ πυρός μερίζονται ἐπί τούς ἀποστόλους γιά νά μᾶς διδάξουν τή διαφορετικότητα τῶν χαρισμάτων τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί καθέζονται «ἐφ᾽ ἕνα ἕκαστον» γιά νά δείξουν τήν ἐν τοῖς ἁγίοις ἀνάπαυσιν αὐτοῦ. Καί δέν κατέρχονται ὁπουδήποτε, ἀλλά κατέρχονται στό ὑπερῶο γιά νά ὑποδηλώσουν τήν ἀνάγκη ὅσοι θέλουν νά λάβουν τό ἅγιο Πνεῦμα νά ἀρθοῦν ἀπό τά ταπεινά καί τά χαμηλά, ἀπό τά γήινα καί ἁμαρτωλά, ἀλλά καί ἀκόμη ὅτι ὅσα θά διδάξει τό ἅγιο Πνεῦμα στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ ἀποτελοῦν συνέχεια ἐκείνων τά ὁποῖα τούς δίδαξε ὁ ἴδιος παραδίδοντάς τους τά θεῖα καί ὑπερφυῆ μυστήρια στό ἴδιο ὑπερῶο.
«Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν καί Πνεύματος ἐπιδημίαν».
Σήμερα, ἀδελφοί μου, γράφει ὁ ἅγιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας, ἡ γῆ γίνεται οὐρανός, «καί τό πῦρ τοῦ Παρακλήτου τούς ἀποστόλους ὡς λύχνους ἀνάπτει καί φωτίζει τῆς οἰκουμένης τά πέρατα». Σήμερα «ἡ τῆς ἐπιδημίας τοῦ Παρακλήτου ὑπόσχεσις» τελεῖται, καί τό μυστήριο τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως ὁλοκληρώνεται. Ὁ Χριστός «ἔλαβε σάρκα καί ἔδωσε πνεῦμα»· ἀναβίβασε μέ τήν Ἀνάληψή του τήν ἀνθρώπινη φύση στόν οὐρανό, ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρός του, καί κατεβίβασε τό πνεῦμα του στή γῆ, «ἐφ᾽ ἕνα ἕκαστον τῶν μαθητῶν» του καί ὅσων ἐπρόκειτο νά πιστεύσουν σ᾽ Αὐτόν.
Μυστήριο μέγα καί σεβάσμιο ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος, ἀδελφοί μου. Ἀλλά, ἄς μή μείνουμε μόνο θεατές τοῦ μυστηρίου· ἄς μή σταθοῦμε μόνο ἔκπληκτοι ἐνώπιον τοῦ θαύματος, ἀλλά ἄς ἀνέλθουμε καί ἐμεῖς εἰς τό ὑπερῶο, συγκεντρώνοντας τόν νοῦ μας ἀπό τά ὑλικά καί κοσμικά πράγματα στά θεῖα καί οὐράνια. Ἄς ἀνέλθουμε μέ διάθεση ταπεινώσεως νά ἀκούσουμε καί νά διδαχθοῦμε τί τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου λαλεῖ. Διότι τό ἅγιο Πνεῦμα δέν ὁμιλεῖ στίς ψυχές πού ἐμμένουν στό ἴδιο θέλημα· δέν φωτίζει ἐκεῖνες πού νομίζουν ὅτι δέν χρειάζονται τό φῶς του· δέν καθοδηγεῖ ἐκεῖνες πού νομίζουν ὅτι γνωρίζουν τόν δρόμο καί δέν χρειάζονται ὁδηγό· δέν στηρίζει ἐκεῖνες πού νομίζουν ὅτι εἶναι ἀπό μόνες τους ἰσχυρές καί δέν χρειάζονται τή βοήθειά του.
Ἄς ἀνέλθουμε στό πνευματικό ὑπερῶο τῆς Ἐκκλησίας, μέ διάθεση νά δώσουμε καί ἐμεῖς σάρκα καί νά λάβουμε Πνεῦμα. Διότι ἐάν ἡ σάρκα καί οἱ μέριμνές της κατέχουν τόν νοῦ μας καί συνέχουν τήν ψυχή μας, τότε δέν ὑπάρχει χῶρος γιά τό Πανάγιο Πνεῦμα. Ἐάν παραμείνουμε προσηλωμένοι στήν ἐπιθυμία τοῦ κόσμου, τότε τό ἅγιο Πνεῦμα δέν μπορεῖ νά κατέλθει στίς ψυχές μας.
Ἐάν ὅμως ἀποφασίσουμε νά ὑψωθοῦμε ἀπό τά ἐπίγεια καί κοσμικά, ἐάν θελήσουμε νά ἀποχωρισθοῦμε ἀπό τήν πλάνη τοῦ βίου καί τό κοσμικό φρόνημα, τότε τό Πανάγιο Πνεῦμα θά βρεῖ χῶρο στίς ψυχές μας, θά βρεῖ χῶρο στόν νοῦ μας καί ὡς πῦρ θά κατακαύσει τά ἄχυρα τῆς ἁμαρτίας, θά κατακαύσει τούς ἐμπαθεῖς λογισμούς καί θά καθαρίσει τήν ψυχή καί τόν νοῦ μας. Τότε τό Πανάγιο πνεῦμα ὡς φῶς θά μᾶς φωτίσει καί θά ἐκδιώξει τίς σκιές πού δημιουργοῦν τά πάθη καί οἱ ἀδυναμίες στήν ψυχή μας καί θά καταλάμψει τόν νοῦ μας καί θά μᾶς γνωρίσει «ὁδόν ἐν ᾗ πορευσόμεθα».
Καί τότε ὄντως, ἀδελφοί μου, θά ἑορτάσουμε καί ἐμεῖς τή μεγάλη ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, ὄχι κοσμικά ἀλλά πνευματικά, ὅπως ἁρμόζει καί θά γίνουμε καί ἐμεῖς κοινωνοί τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ καί μέτοχοι τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου του Πνεύματος.
Αναρτήσεις
