"Αμαρτία: Η λέπρα της ψυχής".

Δημοσίευση: Βασίλης Αλεξίου Στις Κυρ, 15/01/2017 - 18:05 Εδώ

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αυλώνος κ. Χριστοδούλου
Μετά τά χαρμόσυνα κοσμοσωτήρια γεγονότα τῆς θείας οἰκονομίας πού πρίν ἀπό λίγες μέρες ἑορτάσαμε, τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα εἶναι σάν μιά ἔμμεση, ἄλλα φανερή ἐρώτηση στόν καθένα μας: Ἐσύ, τί στάση κρατᾶς ἀπέναντι στή σωτηρία πού ὁ Χριστός σοῦ δώρισε; Καί τί εἶναι ἐκεῖνο πού μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τόν Κύριό μας καί μᾶς κάνει ἀχάριστους ἤ καί ἀχαρακτήριστους πολλές φορές;
Ἡ ἁμαρτία σαφῶς· ἡ ἁμαρτία πού εἶναι ἡ χειρότερη μορφή λέπρας τῆς ψυχῆς μας. Ἡ οὐσία τῆς ἁμαρτίας Ἡ ἀρχή τῆς ἁμαρτίας ἔχει τή ρίζα της στήν ἀνθρώπινη ἐλευθερία· τό ἠθικό κακό δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἀνυπακοή στό Θεό. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος ἀπό τό Θεό νά κλίνει πρός τήν ἀρετή· ὅταν ὅμως ἁμαρτάνει, παραβιάζει τότε τή φύση του, γιατί ὁ Θεός δέ δημιούργησε τόν ἄνθρωπο νά νιώθει τήν ἀνάγκη τῆς ἁμαρτίας. Ἄν γινόταν αὐτό, τότε τιμωρία δέ θά ὑπῆρχε. Ἡ ἁμαρτία ἔχει ὡς κέντρο της τό ἀνθρώπινο πρόσωπο. Ὅλη ἡ ἀχρειότητά της πηγάζει ἀποκλειστικά ἀπό τή διαφθορά τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Τό σῶμα εἶναι φθαρτό, ἀλλά ἡ ψυχή ἄφθαρτη· ἡ ἁμαρτία μπορεῖ νά τή φθείρει, ὅπως ἡ λέπρα τό σῶμα, καί νά τήν κάνει εὐάλωτη καί πλήρη δυσωδίας, καί ἡ φθορά αὐτή νά τήν ὁδηγήσει στά ἄφθαρτα δεσμά, στόν αἰώνιο θάνατο! Τό σῶμα δέ φέρει τήν εὐθύνη τῆς ἁμαρτίας πού διαπράττεται, ἀλλά ἡ ψυχή. Ὄχι, βέβαια, γιατί τό σῶμα εἶναι ἀντίθετο ἤ ἐχθρικό στήν ψυχή· ἁπλά ὑπακούει σ’ αὐτήν, ὅπως ἡ κιθάρα στόν κιθαριστή καί τό πλοῖο στόν κυβερνήτη. Ἄρα ἡ ἁμαρτία εἶναι μιά ἐσφαλμένη ἀπόφαση τῆς ψυχῆς πού ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τούς φυσικούς νόμους τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀρρώστια Πράγματι. Καί ὁ ἁμαρτωλός εἶναι ἕνα ἄρρωστο μέλος τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. Ἐνῶ γιά τό σῶμα ὑπάρχουν πολλές ἀγιάτρευτες ἀρρώστιες, γιά τήν ψυχή δέν ὑπάρχει καμμία· ὅλες θεραπεύονται. Γενικά ἡ ἁμαρτία κάνει τόν ἄνθρωπο ἀπό ζωντανό, νεκρό καί χειρότερα ἀκόμα. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀρρώστια τῆς ψυχῆς πού, ἄν δέν καθαρισθεῖ μέ τό μυστήριο τῆς μετάνοιας – ἐξομολόγησης, τήν ὁδηγεῖ στόν πνευματικό θάνατο καί ὁ ἁμαρτωλός εἶναι ὁ δολοφόνος τῆς ψυχῆς του! Ναί. Ὅταν δέ μετανοοῦμε καί δέν ἐξομολογούμαστε, εἴμαστε αὐτόχειρες! Δολοφόνοι τῆς ψυχῆς μας. Προσοχή, λοιπόν, σ’ αὐτό. Ἡ ψυχή, ὅταν πεθάνει πνευματικά, δέ διαλύεται ὅπως τό σῶμα στό χῶμα, ἀλλά καλλιεργεῖ ὅλα τά πάθη καί μάλιστα τά σαρκικά· γίνεται κτηνώδης. Ὅταν ἀπό τήν ψυχή ἀφαιρεθεῖ ἡ περιουσία της, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ δηλαδή, τότε αὐτή «κεῖται νεκρωμένη» καί ὁ διάβολος, ἀφοῦ τήν ἔδεσε μέ τά δεσμά τῶν παθῶν, εἶναι ὁ φύλακας τοῦ νεκροῦ πιά «σώματός» της! Τά ἁμαρτήματα εἶναι χειρότερα ἀπό τά σκουλήκια, ἀφοῦ αὐτά κατατρώγουν τό σῶμα, ἐνῶ ἐκεῖνα τήν ψυχή καί προκαλοῦν περισσότερη δυσοσμία. Ἡ ἡδονή τῆς ἁμαρτίας δέν ἔχει καμμία ἀξία καί οὔτε ἡ ἁμαρτία ἔχει καμμία ἡδονή. Αὐτή ἡ ἡδονή ὁδηγεῖ στήν ὀδύνη, γεμίζει τήν ψυχή μέ ἄνοια καί κατατρώγει τή συνείδηση. Γι’ αὐτό τῆς ἁμαρτίας γενικά ἡ ἡδονή εἶναι λιγοστή, ἡ δέ λύπη συνεχής. Καί ἡ συνείδηση, αὐτός ὁ ἀδέκαστος κριτής μέσα μας, τυραννάει τόν ἄνθρωπο μέ τύψεις. Μακάρι νά τόν ὁδηγεῖ πάντοτε καί στήν πνευματική ἀνάνηψη. Νά ζητήσει γιατρό καί φάρμακα πνευματικά: Πνευματικό Ἱερέα, μετάνοια – ἐξομολόγηση. Ὁμάδες ἁμαρτιῶν Ρίζα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἡ ἐπιθυμία· ὅπως ὁ καπνός τυφλώνει τά μάτια, ἔτσι καί ἡ ἐπιθυμία τό νοῦ. Γι’ αὐτό τιμωρεῖται ὄχι μόνο ἡ ἁμαρτία, ἀλλά καί ἡ ἐπιθυμία. Βέβαια, ἠθικά ἀδιάφορα ἁμαρτήματα δέν ὑπάρχουν. Μπορεῖ νά εἶναι αἴτια ἁμαρτημάτων, τά λεγόμενα μικρά ἤ ἀδιάφορα ἁμαρτήματα. Ὑπάρχει ὅμως διαφορά στή μεγάλη ἀπό τή μικρή ἁμαρτία; Καί οἱ δύο εἶναι παράβαση θεϊκοῦ νόμου. Δέν πρέπει νά εἶναι κανείς ἅρπαγας ἤ πλεονέκτης, ἀλλά καί ὅποιος δέν κάνει καλά ἔργα τιμωρεῖται. Ὁ ἀνελεήμων εἶναι σκοτεινός ἄνθρωπος, ὁ φθονερός σέ ἴδια μοίρα μέ τό διάβολο. Ἡ κατάκριση καί ἡ κατηγορία εἶναι μεγάλες ἁμαρτίες. Ἀκόμα τό νά συναναστρέφεται κανείς μέ ἁμαρτωλούς, χωρίς νά κάνει ὁ ἴδιος τίποτε, εἶναι μεγάλη ἁμαρτία. Ἐκεῖνος πού δημοσιεύει ἁμαρτίες συνανθρώπου ὀργίζει τό Θεό· ὁ ρόλος τοῦ δικαστῆ ἀνήκει στό Θεό. Ἡ ὀργή, ὁ θυμός, ὁ φθόνος εἶναι πάθη τῆς ψυχῆς. Ἡ μνησικακία εἶναι μεγαλύτερη ἁμαρτία ἀπ’ τήν πορνεία καί τή μοιχεία. Ἡ φιλοδοξία ἀδειάζει τόν ἄνθρωπο ἐσωτερικά. Τό ἴδιο καί ἡ κενοδοξία. Ἡ γλώσσα μ’ ὅλες τίς παρεκτροπές της. Ἡ μέθη, ὁ ὅρκος, ἡ φιλαργυρία, ἡ πλεονεξία, ὁ ἐγωϊσμός, ὁ φόνος, ἡ γαστριμαργία, ἡ ἀρσενοκοιτία, ἡ ἀπανθρωπία, ἡ ἀνελεημοσύνη, ἡ ρίζα κάθε ἀσέβειας! Κλείνουμε μέ τήν ἱεροκατηγορία. Βλάπτεται ἐκεῖνος πού κατηγορεῖ δίκαια ἤ ἄδικα. Ὁ εὐγνώμων λεπρός Σαμαρείτης εἶχε πίστη ἀληθινή καί εὐγνώμονη καρδιά, γι’ αὐτό σώθηκε! Οἱ ἐννιά ἄλλοι ἁπλά θεραπεύτηκαν. Ἐξομολογούμενοι κι ἐμεῖς τίς ἁμαρτίες στόν ἱερέα, θά θεραπευθοῦμε ψυχικά καί θά σωθοῦμε.