Μια ελάχιστη
πινελιά σε θύμησης κάδρο , αξεθώριαστη
στου χρόνου το κελάρυσμα …μια σταγόνα από πάναγνο λευκό στου Ταϋγέτου την
πελώρια σκιά . Εκεί που αγριεύει η ματιά και η ζωή το άγιο γυρεύει , άνοιξε η
μανιάτικη η γη στα δυο και φανερώθηκε ένα γλυκό φίλημα στα μάτια , αντίκρυ στην πηγή τη δροσερή …
Στη χαράδρα
την άγρυπνη , στου Θεού τις ανοιγμένες
παλάμες φρύγανα κι αρώματα και η ανίκητη απ τον άνθρωπο η ορμή , απ του Προφήτη
την κορφή ξεκινημένη , στων εποχών το
σφιχταγκάλιασμα βρίσκει χειμώνα απόκριση και καλοκαιριού ξαπόσταμα , να γίνει ο
ψίθυρος φωνή που αντιλαλεί ελέησον …
Κι ένα
ξωκκλήσι ,το πιο μακρινό απ του γαλάζιου το δαντέλωμα , στου
Βιρού το φαράγγι το ευλογημένο , προσμένει στου βράχου του τη σμίλευση
τη λειτουργιά και το νάμα , Χριστός αυτά να γίνουν …
Και φύσηξε
αέρας εωθινός , που κουβαλούσε πάνω του λιβάνι ξοδεμένο σε ταπεινά εικονίσματα
μπροστά , λουλουδοστόλιστα με βασιλικούς και κατιφέδες , σαν διαβατάρης
προσκυνητής ακάματος , χαρά γοργά
ανασαίνοντας που δεν άφησε απροσκύνητο Άγιο κανέναν στου Αλωνάρη Ιούλη το συναπάντημά τους …
Κι έφτασε
στου εξάψαλμου το πρώτο Δόξα Σοι , να στάξει την αλμύρα των ματιών και του προσώπου του , στης Αγίας
Παρασκευούλας τα ιαματικά τα χέρια …Πως το καρτέραγε η ψυχή του κείνο το δάκρυ
….
Νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως /
Απόσπασμα απο την Εκπομπή με τίτλο :
Μια Αγία με το υποκοριστικό Της .
Αναρτήσεις
